Op deze pagina kun je de komende week volgen hoe de inleefweek armoede verloopt bij ons raadslid Cindy Van Paesschen. Elke ochtend posten we korte berichten van Cindy waarin ze aangeeft welke keuzes ze moet maken nu ze een week lang met 60 euro rond moet komen. De inleefweek armoede is een initiatief van Welzijnszorg en wordt georganiseerd door gemeente & ocmw Zoersel.
Dag 7: “Deze inleefweek kwam soms hard binnen. Nu begrijp ik veel beter de vicieuze cirkel waar mensen in terecht komen en vaak blijven zitten.”
“Zondagochtend. Geen verse pistolets voor mij, wel een kom havermout en yoghurt die ik begin deze week kocht.
Nog 4 euro en 58 centjes heb ik over op deze laatste dag van de inleefweek.
Na het ontbijt rijden we naar Halle. Ik had me namelijk vooraf ingeschreven voor het aperitiefgesprek met Jan Jambon. We krijgen er een glaasje cava en er staan ook knabbels op tafel. Normaal gezien blijf ik daar van af, maar nu kon ik het niet laten om wat salami en chips te eten. Ik heb me deze week alle tussendoortjes ontzegd.
Aangezien ik deze keer geen fiets ter beschikking had, moesten we met de auto naar Halle. Omgerekend een kost van 2,60 euro.
Ik heb dus nog 1,98 euro over.
Nu de onvoorziene dagopdracht nog tot een goed einde brengen, spint er in mijn hoofd: ‘Eén van de buren komt langs om geld samen te leggen voor een krans voor een overleden buur. Je hebt de overleden persoon niet echt gekend. De buur die aan je deur staat, is vrij emotioneel. Als je besluit ook bij te leggen, moet je 5 euro aftrekken van het weekbudget. Wat doe je?’
Ik leef enorm mee met de buurvrouw die aan mijn deur staat en de familie van de overleden buur. Alleen kan ik geen 5 euro meer uitgeven.
Met grote schaamte moet ik dit uitleggen aan mijn buurvrouw.
Ik kende de overleden buur niet zo goed maar ik ben opgevoed met waarden. Dus beleefdheid en respect draag ik hoog in het vaandel. Ik vraag de buurvrouw of ik volgende week mee mag rijden naar de dienst. Ik besluit een mooie kaart te kopen en die alvast te bezorgen om zo mijn deelneming te betuigen aan de familieleden. De kaart kost mij 1,50 euro. Met een mooie, persoonlijke tekst betuig ik mijn oprecht medeleven aan de familie.
Er rest mij nog 0,48 euro. Niet veel maar elke cent telt.
Deze week heeft mij enorm aan het denken gezet … We hebben nood aan beleidsmakers die een stap durven zetten in een wereld die voor de meeste politici nog onbekend is. Die in hun politieke beslissingen ook steeds rekening houden met mensen die in armoede leven. Niet door een beleid uit te bouwen op basis van wat je denkt of wat je vermoedt, maar op basis van waar mensen in armoede effectief mee geconfronteerd worden.
Ikzelf heb gisteren mijn premie aangevraagd voor de elektriciteit, maar deze energiecheque van 100 euro vangt niet eens de stijging voor 1 maand op. Het weekbudget waarmee ik moest leven gedurende 7 dagen is al een tijd niet geïndexeerd. En ik stel mij ook vragen bij een alleenstaande zonder kinderen en een samenwonende met of zonder kinderen.
De armoedecijfers zullen er door de crisis waarin we nu allemaal zitten niet op verbeteren. We ondervinden allemaal de stijgende prijzen van brandstof, energie, voeding, hout, enz. De nood aan hulp stijgt exponentieel. OCMW’s krijgen steeds meer vragen.
Deze inleefweek kwam soms hard binnen. Nu begrijp ik veel beter de vicieuze cirkel waar mensen in terecht komen en vaak blijven zitten.
Bedankt dat ik dit mocht meemaken. Ik raad het iedereen aan om volgend jaar ook mee te doen.”
Dag 6: “Vanmiddag ontvries ik mijn diepvriezer. Ook dat is goed om te besparen.”
“Zoals gewoonlijk sta ik vroeg op om zaterdagvoormiddag zwemles te geven. Meestal neem ik als tussendoor een proteïnebar of een koek. Deze keer eet ik niets al heb ik wel een powerdrankje gekocht om de fut erin te houden. Mijn brood en fruit zijn op.
Van mijn weekbudget gaat er 1,08 euro af. Dat zet de teller op 8,50 euro.
Na de zwemles vind ik een heuse traktatie aan de voordeur. Enkele wijkbewoners die me deze week online volgen, lieten hun hart zien en maakten doosjes met allerlei dessertjes die ik vanavond met plezier ga oppeuzelen.
Ook vandaag kreeg ik weer een dagopdracht: ‘Je hebt buikpijn. Sinds een paar dagen is de pijn heviger geworden. Je bent eigenlijk wel ongerust. Ga je naar de apotheek? Ga je niet? Dan verhoogt het risico dat de pijn alleen maar erger wordt. Bereken ook de prijs van de medicatie en/of voedingssupplementen.’
Ik opteer om nog wat te wachten met de dokter. Ik neem een pijnstiller, een generisch geneesmiddel. Ik gebruik altijd generische geneesmiddelen, trouwens. Ze zijn een stuk goedkoper en helpen even goed.
Van nature ga ik weinig of niet naar de dokter. Dan moet ik al serieus ziek zijn. Meestal is rust een goede geneeskuur.
Mijn appendix is ooit al weggenomen, dus zo erg kan het niet zijn. Waarschijnlijk een buikgriepje of zo.
Mijn medicatie voor de pijn kost me 3,98 euro. Dat maakt dat er mij nog 4,52 euro rest.
Vanmiddag ontvries ik mijn diepvriezer. Ook dat is goed om te besparen. Als er ijsvorming ontstaat, verbruikt je vriezer namelijk meer energie. Wist je dat bij een ijslaag van 2 mm het energieverbruik met 10% toeneemt? Door de diepvriezer te ontdooien, verdwijnt de ijsvorming.
Dus ontdooien maar die vriezer. Een minder leuke klus maar elke euro telt.
Mijn was doe ik vandaag met de hand, want ik heb bijna geen centen meer om naar de wasserij te gaan. Het warme water maak ik warm met de waterkoker, want mijn tank is leeg. Een warmwaterkoker verbruikt ook heel veel en daar ben ik mij van bewust. Helaas moet ik keuzes maken.
Ik ben me door deze inleefweek meer dan vroeger bewust dat in armoede leven ingrijpende psychologische en persoonlijke gevolgen heeft.
Ook al zijn de sociaal-psychologische mechanismen die een rol spelen bij het ontstaan en bestendigen van armoede gekend, het belang ervan dringt nog onvoldoende door bij de samenleving en de beleidmakers. Ook dat laatste is zeer belangrijk want ik heb deze week toch even kunnen voelen hoe het leven in armoede er aan toe gaat. Vandaag de dag merken we een toenemende individualisering, waardoor armoede nog toeneemt.
Een vicieuze cirkel die zeer moeilijk te doorbreken valt.”
Dag 5: “Het sociaal isolement dat mensen in armoede ervaren, is niet te onderschatten, denk ik.”
“De energiecrisis heeft een enorme impact op het gezinsbudget. Het kon dus niet uitblijven: een dagopdracht die te maken heeft met energie.
‘OPDRACHT: De mazout is op. Probeer eens te weten te komen wat de minimale hoeveelheid is die je kan bestellen? Welke soort mazout is het voordeligst? Kunnen rekeningen gespreid betaald worden? Is er korting te verkrijgen of zijn er nog andere oplossingen?
Als je deze info hebt, wat beslis je dan om te doen? Bestel je extra mazout of doe je extra truien aan?
Als je de keuze maakt om geen mazout te bestellen, zet dan de verwarming voor de rest van de week uit.
Als je wel zou bestellen, trek dan een bedrag van je weekbudget.’Om even bij stil te staan: op hoeveel graden staat jullie thermostaat?
Onze thermostaat staat momenteel op 10 graden. Eigenlijk al 2 jaar. We zijn het zo gewoon dat het ’s avonds maar 16 graden in huis is en als het zonnetje schijnt komen er graden bij in de dag. Inleefweek of niet, energie is duur voor iedereen. ’s Avonds voor de tv met een gezellig dekentje kan ook best leuk zijn.
Vorig jaar hebben we zo bijna 1000 euro kunnen besparen. Nu, een jaar later, zijn de gasprijzen nog meer gestegen en quasi onbetaalbaar voor velen. Voor particulieren maar ook voor bedrijven, groot en klein.
Een paar maanden terug hebben we beslist om voor een groot deel off GRID te gaan en maken we van onze open haard een inbouwkachel en hebben we een zonneboiler die over de chauffages gaat in heel het huis. De investering is groot maar na enkele jaren er volledig uit gehaald.
Ik moet me voor de dagopdracht inbeelden dat de mazout op is. Toeval? Want net vandaag zie ik in Zoersel dorp heel wat vrachtwagens rondrijden die mazout verdelen aan huis.
Na wat opzoekwerk kom ik erachter dat de levering zelf duurder is bij een kleine hoeveelheid mazout dan de mazout zelf. Ik moet zorgen dat de buren samen mij bestellen, dan kunnen we lever- en vervoerskosten reduceren.
En ik moet bestellen in november want er is een premie van 225 euro voor elk gezin aan wie een leverancier tussen 15 november en 31 december 2022 stookolie in bulk levert.
De dagprijs van mazout kan van vandaag op morgen licht wijzigen. Dit zijn de prijzen die ik vond op het net.
Voor minder dan 2000 liter: 1,48 euro/liter
Voor meer dan 2000 liter: 1,46 euro/liter
Het zou een grote hap uit mijn budget zijn, maar er kan gelukkig ook gespreid betaald worden. Het systeem van gespreide betaling biedt mij de mogelijkheid om mijn factuur voor mazout in schijven te betalen. Het voordeel van dit systeem is dat ik een grote levering kan laten komen, zonder dat ik in een keer een grote som geld moet betalen.
Ik besluit nog even te wachten met bestellen en doe een dikkere trui aan tot ze half november leveren. Ik wacht liever zodat ik nog van de premie kan genieten.
Het weekend nadert en ik heb nog steeds 9,58 euro over. Ik hoop dat dit voldoende is voor het wassalon en dat ik nog iets opzij kan zetten voor de mazoutfactuur.
Er zit niets anders op dan thuis te blijven dit weekend. Sociaal isolement voor mensen die in armoede leven is een feit. Armoede en eenzaamheid gaan steeds vaker hand in hand.
Het sociaal isolement dat mensen in armoede ervaren, is niet te onderschatten, denk ik. Ik denk zelfs dat het soms harder doorweegt dan alle andere facetten die gepaard gaan met armoede.
Zo voel ik het het al aan na 5 dagen.”
Dag 4: “Karine, die mijn inleefweek volgt via mijn berichten, is mijn reddende engel. Ik mag haar fiets lenen.”
“Lap, mijn wasmachine is stuk. De rest van de week kan ik dus zelf geen kleding meer wassen.”
Voor alle duidelijkheid: mijn wasmachine is niet echt stuk: het is de dagopdracht die ik krijg voor dag 4. Oplossingen zoeken voor deze onverwachte situatie.
Wat zou jij doen op korte en op lange termijn?
Om even bij stil te staan: hoeveel keer per week draait de wasmachine bij jullie?Mijn wasmachine draait 2 keer per week. 1 keer witte en 1 keer gekleurde was. Vroeger waste ik elke dag, maar met de stijgende energiefacturen tracht ik minder te wassen en te wachten tot de machine vol is. Drogen doe ik al een klein jaar op de ouderwetse manier. Een droogtrommel laten draaien, kost veel in deze tijden dus bespaar ik al een tijdje zo.
Om mij in te leven in de opdracht van vandaag zoek ik op tweedehands.be maar vind daar helaas niks bruikbaars. En als ik er 1 zou vinden, stel ik me de vraag: hoe krijg ik die wasmachine bij mij thuis met mijn beperkt budget? En ook: hoe duur is deze in gebruik? Nieuwe wasmachines verbruiken namelijk veel minder dan oudere exemplaren.
Op krediet kopen doe ik sowieso nooit. Het lijkt mooi, maar de rekening blijft dan elke maand wel komen.
Ik zal dus maar naar de wasserij gaan deze week.
Ik heb nog steeds 8,58 euro over en dat maakt mij best trots. Eigenlijk heb ik nog 9,58 euro. Nog nooit heb ik mij zo snel gebukt om een euromunt van de grond te rapen als deze namiddag.
Telefoneren mag ik niet meer doen deze week. De laatste belminuten zijn volledig opgesoupeerd om aan een leenfiets te geraken. Deze heb ik nodig om deze avond zonder centen naar de culturele voorstelling te gaan in De Bijl. Dat laatste was ook een opdracht: 1 culturele voorstelling bijwonen. Al een geluk dat er in Zoersel activiteiten zijn die ook gratis kunnen. Waarvoor dank.
Mijn fiets heb ik een aantal maanden geleden weggegeven aan een Oekraïense vluchtelinge die hier verblijft. Ze geraakte anders niet op haar werk en kon zo ook haar zoontje niet wegbrengen naar school. Maar nu sta ik natuurlijk zelf zonder fiets.
Karine, die mijn inleefweek volgt via mijn berichten, is mijn reddende engel. Ik mag haar fiets lenen.
Nog gauw een kom champignonsoep van de Trappisten en ik vertrek naar de Bijl.
Kletsnat van de regen kom ik aan met een handtas waar in ik eigen drank heb meegenomen om zo te besparen op een drankje ter plaatse. Eenmaal binnen krijg ik onverwacht een gratis drankbonnetje. Ik ben er super blij mee. Het zijn de kleine dingen die tellen nu.
De culturele activiteit die ik bijwoon, is de film ‘Precious’. Claireece Precious Jones is 16 jaar, zwart, analfabeet en lijdt aan overgewicht. Ze woont samen met haar moeder Mary, een gestoorde huisvrouw, in Harlem. Precious werd al twee keer door haar vader Carl bezwangerd en ook haar moeder maakt misbruik van haar. En alsof dat nog niet genoeg is, wordt ze van school gestuurd omdat ze zwanger is van een tweede kind.
Om aan de ellende te ontsnappen, duikt ze onder in een fantasiewereld. Ze beeldt zich een nieuwe, betere wereld in. Zo praat ze met foto’s die in haar hoofd tot leven komen. Wanneer ze uiteindelijk op een nieuwe school belandt, krijgt haar leven een duw in de rug. Haar leerkracht, juffrouw Blu en de sociale werkster Weiss zijn erg lief voor haar. Haar pasgeboren zoon Abdul geeft haar leven meer betekenis en ze besluit niet langer samen te wonen met haar moeder.
Na de film is iedereen stil en ontroerd.
Ik rij terug naar huis met de fiets. Mijn hoofd zit vol. Ik weet nu al dat het nog even zal duren voor ik echt zal kunnen slapen. De film heeft er stevig in gehakt.”
Dag 3: “Onvoorziene kosten en onvoorziene situaties en dat allemaal met zo’n klein bedrag”
Het ontbijt vandaag: een donkere boterham met jonge kaas. Ik had het bruinste brood gekocht. Een brood in een zakje dat ‘weken vers blijft’.
Zoals dagelijks controleer ik mijn mails. Deze keer niet te lang en ook geen Italiaanse les op de Duolingo App. Internet is schaars: ik heb nog maar 15 minuten over voor vandaag.
Al een geluk dat ik een bijna volle batterij heb, want ik lees net de opdracht van dag 3: “Een nieuwe dag, een nieuwe opdracht: ‘De oplader van één van jullie GSM’s is kwijt. Je hebt de keuze om een nieuwe te kopen. Dit kost 15 euro of er wordt de rest van de week niet meer met deze gsm gebeld. Je kan deze kost ook uitstellen naar een andere dag in de week.’
Om even bij stil te staan, want je gebruikt je gsm voor meer dan te bellen.
Hoe los ik dit weer op? Een nieuwe lader kopen of toveren?
I.p.v. de routine van de dag te doorstaan, moet ik weer een onvoorziene situatie zien op te lossen.
In de namiddag krijg ik een oplader die iemand van de zwemschool nog thuis had liggen. Al een geluk, want ik keek naar nieuwe laders en checkte ook even tweedehands.be, want met mijn beperkt weekbudget is het onmogelijk een nieuwe te kopen.
Ik kan mij voorstellen dat het er in het echte leven ook zo aan toe gaat, wanneer je in armoede leeft.
Onvoorziene kosten en onvoorziene situaties en dat allemaal met zo’n klein bedrag.
Ik merkte tijdens deze paar dagen ook op dat de prijzen van voeding enorm gestegen zijn en wat mij zorgen baart is dat het weekbudget voor ocmw-cliënten niet verhoogt.
Chapeau aan alle mensen die dagdagelijks met deze bedragen moeten zien rond te komen.
Ik heb op deze 3 dagen meer stress en schaamte gevoeld dan ik onder normale omstandigheden heb. Ik heb ook al veel hulp gevraagd bij vrienden omdat het gewoonweg anders niet kan. Best confronterend dus, zo’n inleefweek.”
Dag 2: Weinig geld en toch de vriendinnen over de vloer? Hoe pak ik dat aan?
“Dag 2 en in mijn mailbox zit een extra opdracht voor de inleefweek: ‘Vrienden hebben je uitgenodigd om mee iets te gaan drinken. Je weet op voorhand al hoe het eraan toe gaat gaan. Om de beurt worden er ‘rondjes’ gegeven. Eén rondje kost al gauw 12 euro. Ga je mee, dan moet je wel 12 euro uit je enveloppe halen? Verzin je een excuus of pak je het nog anders aan?’
Ik krijg het een beetje warm en begin ongemakkelijk op mijn bureaustoel heen en weer te wiegen. Ik heb nog maar 8,58 euro die dat ik kan uitgeven en we zitten nog maar in het begin van de week.
In mijn hoofd spelen er verschillende scenario’s en op donderdag moet ik ook een culturele voorstelling bijwonen waar er een pauze is en een nabespreking waar je iets kan nuttigen.
Maar eerst vandaag doorkomen …
Ik probeer een vriendin te telefoneren die mijn situatie kent. Ik bedenk mij ook dat de andere vriendinnen helemaal niet op de hoogte zijn van mijn moeilijke financiële periode. En om eerlijk te zijn, schaam ik mij daar ook voor.
Dus ik telefoneer mijn beste vriendin. Ik tracht het gesprek kort te houden door al direct te vertellen dat ze mij terug moet telefoneren omdat ik nog maar 18 minuten beltijd heb. Een deel van mijn beltijd had ik gisteren reeds verbruikt om de andere vriendin te contacteren en haar te vragen of ze mij van Antwerpen naar Zoersel kon voeren met haar wagen.
Deze week mag ik namelijk maar 30 minuten telefoneren, 30 minuten internetten en 20 sms’jes versturen.
Ik besluit in samenspraak met mijn vriendin een alternatief voor te stellen: de vriendinnen komen bij mij thuis iets drinken en brengen elk iets mee om te drinken en/of te knabbelen. Op zijn Hollands was mijn voorstel. 🙂
Helaas ging dat niet, want Zoersel is toch ver om een dag in de week te blijven plakken. Oorspronkelijk kom ik van Berchem en een aantal van mijn vriendinnen woont daar.
Ik besluit dan maar niet mee te gaan vanavond en gezellig thuis te blijven, al voel ik mij wel zeer lastig met deze situatie.
Andere katten te geselen nu …
Ontbijt en lunch waren geen probleem: ik at de havermout met melk en tijdens de lunch een pompoensoep die ik gemaakt had. Voor het avondeten heb ik alleen aardappelen en boontjes. Geen vlees of vis vandaag.
Maar ik moet nog gaan wandelen met de honden en ik neem een grote plastic zak mee.
Het is paddenstoelentijd en er staat genoeg eekhoorntjesbrood aan de Trappisten. Dus zal ik de paddenstoelen gebruiken om mijn vlees of vis te vervangen vandaag. De overschot gebruik ik om verse soep mee te maken.
Ik ken mijn weg ondertussen in paddenstoelenland, en raad het daarom af om zomaar te plukken wanneer je er weinig of niets van kent.
Mijn spaarzame en creatieve kant zorgt ervoor dat ik op het einde van dag 2 nog steeds 8,58 euro over heb.”
Dag 1: “Ik heb nog 8,58 euro die ik mag uitgeven om t.e.m. zondagavond rond te komen”
“Mijn inleefweek is gestart vandaag. Ik ben van zondag op maandag aan zee blijven overnachten. In normale omstandigheden is terug naar huis komen geen probleem. Nu moet ik voor deze rit 43 euro aanrekenen, volgens de richtlijnen die ik mee kreeg. Daardoor zou 2/3 van mijn budget van deze week al opgesoupeerd zijn bij de start van de inleefweek.
Ik kies daarom voor de trein. Een ticket bij de NMBS kost 18,80 euro. Ook een groot bedrag, maar toch een stuk minder dan met de auto. Ik heb nog 41,20 euro over en ik ben nog geen inkopen gaan doen.
Net kreeg ik trouwens ook de opdracht om naar de winkel te gaan.”
“Mijn trein arriveert in Antwerpen. Maar hoe geraak ik gratis in Zoersel?
Creativiteit speelt door mijn hoofd. Een vriendin die in Antwerpen werkt tot 14 uur voert mij tot aan mijn voordeur. Nooit had ik er bij stilgestaan dat vervoer echt wel centen kost. Zelfs openbaar vervoer. Trein en bus zouden mij samen 1/3 van mijn weekbudget kosten.
Dus bespaar ik op de buskosten.
Eenmaal thuis staat er een nieuwe uitdaging klaar: inkopen doen om deze week door te komen. Het moet gezonde voeding zijn en ook nog twee andere producten: 1 voor hygiëne en 1 huishoudproduct.
De Carrefour is te ver en te duur. Dus ga ik vol goede moed te voet naar de Aldi van Sint-Antonius. Een goede kilometer. Dat is haalbaar, denk ik.
Mijn rekening bedraagt 32,62 euro! Ik heb nog 8,58 euro die ik mag uitgeven om t.e.m. zondagavond rond te komen.
Wijn, frisdrank en fruitsap zal ik deze week niet kunnen drinken. Enkel water en melk bij het ontbijt.Daarenboven moet ik gepakt en gezakt terugkeren naar huis. Die kleine makkelijke kilometer van daarnet lijkt wel een eeuwigheid te duren met al die kilo’s aan inkopen.
Er speelt vanalles door mijn hoofd:
Hoe ga ik deze week kunnen eten? Dag 1 is nog niet eens voorbij.
Ik moet nog naar een culturele voorstelling op donderdag. Hoe ga ik dat klaarspelen? Het ticket is gratis maar als ik tijdens de pauze iets wil drinken zal mij dat financieel niet lukken.
Alles heb ik gekocht in de winkel, maar ik heb nog geen vlees of vis.
Op naar dag 2 van de inleefweek. We blijven creatief en positief.”
Wat vooraf ging: “Dit wordt confronterend”
“Ik heb net (vrijdag) een nogal vervelende intake gehad met de maatschappelijke assistente van het OCMW om een leefloon te verkrijgen. Ze heeft me alle nodige info gegeven, maar heeft me ook gewezen op mijn rechten en plichten.
Het was natuurlijk niet echt, maar het voelde wel zo aan.
Ze moest alles van mij en mijn gezinssituatie weten: inkomsten, uitgaven, verzekering, kosten allerhande en vooral veel privacy gerelateerde vragen.
Al direct bedacht ik me: zulke intakegesprekken moeten de aanvragers van een leefloon ook voeren, terwijl er vaak ook andere problemen zijn. Ik kan me inbeelden dat dit benauwend, zelfs vernederend kan overkomen bij de aanvragers
De inleefweek is nog niet eens begonnen, maar ik ben zonet alvast met mijn neus op de feiten gedrukt. Dit wordt confronterend.”
